DELİMAM DEDEM DİYOR Kİ:
Bu kitabın yazım çalışmasına başladım başlayalı benim pozitif toplumsal aykırılığımı bilen anamı aldı bir tasa; bir kaygı bir telaş ki sormayın gitsin.!
Bana; “Ulan Şaşkın…! Ben seni bilirim, sen şaşkınsın, hem de şaşkının önde gidenisin! “
“Bu güne dek kimseye benzemeyen hallerin oldu. Zaten ne dediğini, ne yaptığını anlayan pek olmadı.!”
“Millet seni dışlayı dışlayı bir haller oldu…!”
“şaşkın…! Şaşkın! Yazma o kitabı sakın…!”
“Vallahi bu sefer seni taşlayacaklar…!”
“Ekmeğini ye; işine bak!”
Anamın durumunu ve söylediklerini duyan Delimam Dede’m;
Bana, Mekke Şirkçileri’nin yaptıklarıyla Taif’i hatırlattı… Peygamber Efendimizin Taif’te taşlandığını… Adı Müslüman, nicelerinin Kâbe’yi mancınıklarla taşladığını…!
“Benimle birlikte bu kitabın arkasında olduğunu, her türlü saldırıyı göze almam gerekeceğini, zaten saldırı yaparlarsa, yapacakları saldırının haksız olacağını, bu kitabı yazarken iyi niyetten ve içtenlikten asla taviz vermemem gerektiğini ve de vermememi, Bu güne dek hep hak bildiğimin ve haklı gördüğümün yanında olduğumu, bundan sonra da aynen devam etmem gerektiğini …” söyledi.
Ve devamla;
“Kızıma selam söyle ve ona; garibim anam; haydi, var git; git işine bak… İçin rahat olsun.
Yazmaya karar verdik bir kere, hem niyetimiz içten ve samimi… Bir şey olmaz; sen hiç tasalanma…!
Anlayan anlar, isteyen söver….! Biz bunları ta ecdattan beri biliriz ve alıştık buna. Dileyen gelir bizi taşlar…! de.” dedi. Yine devamla;
“Senin annen mektep medrese görmedi…! O sadece çevresini gözlemledi; Ve sırf gördüklerinden, duyduklarından okudu hayatı dedi ve O’na de ki;
Bak benim güzel anam; sen hiç üzülüp telaşlanma! Beni taşlasalar ne olur be anam? Doğru yola canımız feda…
Hem bu dünyada nice insan, sırf haklı oldukları için giyotinlerde baş verdi, asıldı can verdi…! Zulüm ve işkence gördü… Senin bunlardan haberin var mı; benim akıllı anam..!?
Bil ki biz şaşkın falan değiliz Hem Arapça’dan okuduğun için pek anlayamadığın, O Yasin Suresi’nde anlatılan ve gerçek şaşkınlarca, daha doğrusu sapkınlarca taşlanan Allah dostu Neccar’ı unutma!
Hem biz ne yapmış, ne yapabilmişiz ki…?
Onlardan hiç birinin ayağının tozu dahi değiliz! Ancak ve inşallah, o yolların fakir bir yolcusuyuz.
Dilerim Allah’tan;
Bizleri de kendi dostlarına yoldaş eder inşallah!”
özgün düşüncenizle,idealist gençliğin son temsilcilerinden biri gördüğüm size yolunuzda aydınlık ve şans dilerim,
YanıtlaSil